As partículas atmosféricas máis pequenas repercuten no desenvolvemento embrionario

Un traballo dirixido por investigadores do Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC) ha evaluado o efecto negativo sobre o metabolismo das partículas atmosféricas de diámetro menor que un micrómetro, tamén denominadas submicrónicas (PM1). Segundo o estudo estas partículas son tan pequenas que poden atravesar os alveolos pulmonares e entrar no torrente sanguíneo.Un traballo dirixido por investigadores do Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC) ha evaluado o efecto negativo sobre o metabolismo das partículas atmosféricas de diámetro menor que un micrómetro, tamén denominadas submicrónicas (PM1). Segundo o estudo estas partículas son tan pequenas que poden atravesar os alveolos pulmonares e entrar no torrente sanguíneo.

"Os resultados mostran que estas partículas provocan malformaciones nos embriones e insuficiencia cardiaca, efectos que concuerdan cos estudos epidemiológicos realizados ata a data. Ademais, demostran que as partículas máis pequenas teñen efectos perniciosos comparables ou superiores ás partículas contaminantes de maior tamaño. Isto reforza a idea de que se necesita un control máis estrito sobre a contaminación por partículas pequenas", explica o investigador do CSIC Benjamí Piña, do Instituto de Diagnóstico Ambiental e Estudos do Auga.

Actualmente, a lexislación establece límites á contaminación por partículas tomando como referencia as partículas maiores (as PM10), e establece un tope de masa de partículas por metro cúbico de aire. Con todo, sinala o estudo, en comparación coas PM10, as partículas PM1 teñen mil veces menos masa, menos contido mineral e moita máis materia orgánica nociva, fundamentalmente hidrocarburos aromáticos policíclicos (PAH) e outros compostos tipo dioxina.

"Esta combinación dun menor tamaño e unha maior concentración de substancias nocivas fai necesario un control máis estrito das PM1. Por exemplo, os motores dos coches están preparados para expulsar partículas cada vez máis pequenas e de menor masa, pero que a pesar do menor tamaño poden ter máis compostos orgánicos daniños".




http://www.quimica.es/noticias/147288/las-particulas-atmosfericas-mas-pequenas-repercuten-en-el-desarrollo-embrionario.html

Investigadores do CSIC describen o comportamento de nanoespumas de silicio

Unha investigación na que participou o Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC) descubriu que as estruturas tipo espumas de tamaño nanométrico seguen as mesmas leis universais que a espuma de jabón: as burbullas (estruturas) pequenas van desaparecendo a favor das grandes. Os investigadores chegaron a esta conclusión tras producir e caracterizar unha nanoespuma sobre unha superficie de silicio mediante irradiación con iones energéticos. Este estudo describe a evolución destas nanoestructuras ao longo do tempo de irradiación.


"Os resultados deste traballo axúdannos a entender como evolucionan certos sistemas materiais ante a presenza dun axente externo, como é neste caso a irradiación iónica. Ademais, teñen un interese práctico, tanto pola importancia das aplicacións tecnolóxicas do silicio, como polas dimensións nanométricas nas que se desenvolve o fenómeno", explica o investigador do CSIC Luís Vázquez, do Instituto de Ciencia de Materiais de Madrid.

 Dinámica das nanoespumas

Nas estruturas tipo espuma as variacións en torno a un motivo básico, como unha burbulla de jabón illada, repítense de xeito máis ou menos ordenado ata reencher completamente unha rexión bidimensional ou tridimensional. Exemplos deste fenómeno poden observarse nas demarcaciones xeográficas, nas formas presentes na pel de certos animais (como nas jirafas), na espuma da cervexa e nos materiais policristalinos, entre moitos outros.

Segundo este estudo, a interacción entre as nanoburbujas determina en promedio como crece cada unha delas. Desta forma, é posible obter información geométrica sobre unha estrutura a partir do tipo de orde que representa e da súa evolución temporal, como xa ocorre coas espumas macroscópicas mencionadas anteriormente. Este achado foi posible grazas a unha ecuación, que tamén se aplica noutros sistemas, que describe as observacións experimentais con precisión. A validez desta fórmula neste estudo implica que a formación de certos patróns auto organizados e a dinámica das espumas serían manifestacións distintas dun mesmo principio.

 Publicación orixinal:

Mario Castro, Rodolfo Cuerno, M. Mar García-Hernández e Luis Vázquez; "Pattern-wavelength coarsening from topological dynamics in silicon nanofoams."; Physical Review Letters.