martes, 13 de mayo de 2014

Polímeros de condensación



Propiedades das reacións de polimerización

PROPIEDADES 
              Propiedades eléctricas

Os polímeros industriais en xeral adoitan ser malos condutores eléctricos, polo que se empregan masivamente na industria eléctrica e electrónica como materiais aislantes. As baquelitas (resinas fenólicas) substituíron con vantaxe ás porcelanas e o vidro no aparellaje de baixa tensión fai xa moitos anos; termoplásticos como o PVC e os PE, entre outros, utilízanse na fabricación de cables eléctricos, chegando na actualidade a tensións de aplicación superiores aos 20 KV, e case todas as carcasas dos equipos electrónicos constrúense en termoplásticos de magníficas propiedades mecánicas, ademais de eléctricas e de gran duración e resistencia ao medio ambiente, como son, por exemplo, as resinas ABS.

Para evitar cargas estáticas en aplicacións que o requiran, xeneralizouse o uso de antiestáticos que permite na superficie do polímero unha condución parcial de cargas eléctricas.

Evidentemente a principal desventaja dos materiais plásticos nestas aplicacións está en relación á perda de características mecánicas e geométricas coa temperatura. Con todo, xa se dispón de materiais que resisten sen problemas temperaturas relativamente elevadas (superiores aos 200 °C).

As propiedades eléctricas dos polímeros industriais están determinadas principalmente, pola natureza química do material (enlaces covalentes de maior ou menor polaridad) e son pouco sensibles á microestructura cristalina ou amorfa do material, que afecta moito máis ás propiedades mecánicas. O seu estudo se acomete mediante ensaios de comportamento en campos eléctricos de distinta intensidade e frecuencia. Seguidamente analízanse as características eléctricas destes materiais.

              Propiedades físicas dos polímeros.

Estudos de difracción de raios X sobre mostras de polietileno comercial, mostran que este material, constituído por moléculas que poden conter desde 1.000 ata 150.000 grupos CH2 - CH2 presentan rexións cun certo ordenamiento cristalino, e outras onde se evidencia un carácter amorfo: a estas últimas considéraselles defectos do cristal. Neste caso as forzas responsables do ordenamiento cuasicristalino, son as chamadas forzas de van der Waals. Noutros casos (nylon 66) a responsabilidade do ordenamiento recae en enlácelos de H.

A temperatura ten moita importancia en relación ao comportamento dos polímeros. A temperaturas máis baixas os polímeros vólvense máis duros e con certas características vítreas, debido á perda de movemento relativo entre as cadeas que forman o material. A temperatura á que funden as zonas cristalinas chámase temperatura de fusión (Tf). Outra temperatura importante é a de descomposición e é conveniente que sexa bastante superior a Tf.

                As propiedades mecánicas

Son unha consecuencia directa da súa composición, así como da estrutura molecular, tanto a nivel molecular como supermolecular. Actualmente as propiedades mecánicas de interese son as dos materiais polímeros e estas han de ser melloradas mediante a modificación da composición ou morfología: por exemplo, cambiar a temperatura á que os polímeros se ablandan e recuperan o estado de sólido elástico ou tamén o grado global da orde tridimensional. Normalmente o incentivo de estudos sobre as propiedades mecánicas é generalmente debido á necesidade de correlacionar a resposta de diferentes materiais baixo un rango de condicións con obxecto de predecir o comportamento destes polímeros en aplicacións prácticas.

Durante moito tempo os ensaios foron realizados para comprender o comportamento mecánico dos materiais plásticos a través da deformación da rede de polímeros reticulados e cadeas moleculares enredadas, pero os esforzos para describir a deformación doutros polímeros sólidos en términos de procesos operando a escala molecular son máis recentes. Polo tanto, consideraranse os diferentes tipos de resposta mostrados polos polímeros sólidos a diferentes niveis de tensión aplicados; elasticidad, viscoelasticidad, fluxo plástico e fractura.

QUÍMICA E INDUSTRIA

REACIÓN DE POLIMERIZACIÓN


Os polímeros (do Grego: poly: moitos e mero: parte, segmento) son macromoléculas (generalmente orgánicas) formadas pola unión de moléculas máis pequenas chamadas monómeros.

O almidón, a celulosa, a seda e o ADN son exemplos de polímeros naturais, entre os máis comúns destes e entre os polímeros sintéticos atopamos o nailon, o polietileno e a baquelita.

  • Tipos de polimerización

Existen dous tipos fundamentais de polimerización:

  • Polimerización por condensación.
En cada unión de dúas monómeros pérdese unha molécula pequena, por exemplo auga. Debido a isto, a masa molecular do polímero non é necesariamente un múltiplo exacto da masa molecular do monómero. Os polímeros de condensación divídense en dous grupos:

Os Homopolímeros.
Polietilenglicol
Siliconas
Os Copolímeros.
Baquelitas.
Poliésteres.
Poliamidas.
A polimerización en etapas (condensación) necesita polo menos monómeros bifuncionales. Deben de saber que os polímeros poden ser maquinables.

Exemplo: HOOC--R1--NH2

Si reacciona consigo mesmo, entón:

2 HOOC--R1--NH2 <----> HOOC--R1--NH· ·OC--R1--NH2 H2Ou <----> HOOC--R1-NH--CO--R1--NH2 H2Ou

  • Polimerización por adición.
Neste tipo de polimerización a masa molecular do polímero é un múltiplo exacto da masa molecular do monómero.

Adoitan seguir un mecanismo en tres fases, con ruptura hemolítica:

Iniciación: CH2=CHCl catalizador •CH2–CHCl•
Propagación ou crecemento: 2 •CH2–CHCl• ⇒ •CH2–CHCl–CH2–CHCl•
Terminación: Os radicais libres dos extremos únense a impurezas ou ben se unen dúas cadeas cun terminal neutralizado.



explicacións

https://www.youtube.com/user/davidcpv


EQUILIBRIO QUÍMICO E PH

Este video foi sacado de: 

Recomendo esta páxina de Youtube.

PH, Medida de acidez

O pH é unha medida de acidez ou alcalinidad dunha disolución. O pH indica a concentración de iones hidronio [H3Ou ] presentes en determinadas sustancias.

A sigla significa ''potencial hidróxeno'', ''potencial de hidróxeno'' ou ''potencial de hidrogeniones''
En disolución acuosa, a escala de pH varía, típicamente, de 0 a 14. Son acedas as disoluciones con pH menores que 7 (o valor do exponente da concentración é maior, porque hai máis iones na disolución) e alcalinas as de pH superiores a 7. Si o disolvente é auga, o pH = 7 indica neutralidad da disolución.

En produtos de aseo e limpeza adóitase usar a expresión "pH neutro". Neste caso a neutralidad fai referencia a un nivel de pH 5,5. Debido ás características da pel humana, cuxo pH é 5,5, indícase neutralidad de pH neste tipo de produtos que están destinados a entrar en contacto coa pel para destacar a súa non agresividade. Si aplicásense produtos de pH 7 á pel produciríase unha variación do pH cutáneo con posibles consecuencias negativas.

O valor do pH pódese medir de forma precisa mediante un potenciómetro, tamén coñecido como pH-metro (/pe achímetro/ ou /pe ache metro/), un instrumento que mide a diferenza de potencial entre dous electrodos: un electrodo de referencia (generalmente de prata/cloruro de prata) e un electrodo de vidro que é sensible ao ion de hidróxeno.

O pH dunha disolución pódese medir tamén de xeito aproximado empregando indicadores: ácidos ou bases débiles que presentan diferente cor segundo o pH. Generalmente emprégase papel indicador, que consiste en papel impregnado cunha mestura de indicadores cualitativos para a determinación do pH. O indicador máis coñecido é o papel de litmus ou papel tornasol. Outros indicadores usuais son a fenolftaleína e o laranxa de metilo.

Malia que moitos potenciómetros teñen escalas con valores que van desde 1 ata 14, os valores de pH tamén poden ser aínda menores que 1 ou aínda maiores que 14. Por exemplo o ácido de batería de automóbiles ten valores próximos de pH menores que uno. Por contraste, o hidróxido de sodio 1 M varía de 13,5 a 14.
A 25 °C, un pH igual a 7 é neutro, un menor que 7 é acedo, e si é maior que 7 é básico. A distintas temperaturas, o valor de pH neutro pode variar debido á constante de equilibrio do auga (kw).






Pila





Podemos observar na fotografia 1 o que acontece nunha pila sen embargo na fotografia 2 observamos que non existe reación, Porque? Pois porque non existe unha ponte salina ou tubo en U que conecte ambolos dous basos, polo que non existe ningun proceso. Esta ponte salina ten que estar empapada de un líquido polo que non pasen electróns, ou se falamos dun tubo de U, ambos extremos terían que ser tapados con bolas de algodón.